Αρχηγού παρόντος....

Περίμενα ήδη κανένα εικοσάλεπτο στον προθάλαμο του γραφείου του γιατρού... Πάντα ένιωθα άβολα όταν πήγαινα σε γιατρούς και αυτή η φορά δεν αποτελούσε εξαίρεση! Χωρίς να είμαι σίγουρος για τον λόγο... Ίσως βαθιά μέσα μου να φοβόμουν ότι σε κάποια τέτοια επίσκεψη, θα μου έβγαζαν στη φόρα ένα δύσκολα αντιμετωπίσιμο ιατρικό πρόβλημα και θα έμπαινα σε άγχη και μπελάδες! "Η άγνοια μερικές φορές είναι καλύτερη", έλεγα μέσα μου και δικαιολογούσα στον εαυτό μου την άρνηση ουσιαστικά να έχω συχνά πάρε-δώσε με τον ιατρικό κλάδο...

Η ώρα περνούσε και το άγχος μου μεγάλωνε συνεχώς! Κοιτούσα το ρολόι μου, ίδρωνα, στριφογυρνούσα και ηρεμία δεν μπορούσα να βρω πουθενά! Δεν ήταν μονάχα που θα έβλεπα τον γιατρό, ήταν και που υποτίθεται ότι θα μου έλεγε επιτέλους τη γνώμη του για τις εξετάσεις που είχα δώσει στη γραμματέα του από το προηγούμενο απόγευμα... "Γιατί αργεί τόσο πολύ;", έλεγα και ξαναέλεγα μέσα μου... "Λες να έχει βρει κάτι και να μην ξέρει πώς να μου το σερβίρει;"...

Την στιγμή που περνούσαν από το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις, η γραμματέας του με πλησίασε και μου είπε: "Κύριε Αναξιοχρεόπουλε, ο γιατρός σας περιμένει στο γραφείο του"... Και συγχρόνως μου άνοιξε την πόρτα για να περάσω στα ενδότερα! Η πινακίδα πάνω στην πόρτα του έγραφε με τεράστια γράμματα: "Δρ. Ν. Ταμειόπουλος, ειδικός παθολόγος".

- "Καλησπέρα σας, κ. Ταμειόπουλε", είπα φοβισμένα στον γιατρό...

- "Γειά σας, κ. Αναξιοχρεόπουλε", μου λέει εκείνος με σοβαρό ύφος... "Καθήστε, έχουμε σημαντικά πράγματα να συζητήσουμε"...

- "Ουπς, την κάτσαμε τη βάρκα", σκέφτηκα μέσα μου και άρχισα σιγά-σιγά να χλωμιάζω ακόμα περισσότερο...

- "Λοιπόν, κ. Αναξιοχρεόπουλε, έχουμε θέματα δυστυχώς... Κι εκείνο που πρέπει να συζητήσουμε αυτή τη στιγμή είναι αν θα τα αντιμετωπίσουμε ή όχι"...

- "Ιατρικά θέματα εννοείτε φυσικά γιατρέ μου... Κάποιο πρόβλημα έχω, έτσι δεν είναι;"

- "Μα για ιατρικά θέματα θα μιλούσαμε βέβαια! Εξάλλου, οι καλές τέχνες δεν είναι το point fort μου!"

- "Ώπα, το πέταξε και το γαλλικό του ο ντόκτορ! Ωχ, σκούρα τα πράγματα σου λέω... Μαύρος ο αραμπάς κι άσπρα τ' αλόγατα, που έλεγε και η προγιαγιά μου η Άννα (πού την θυμήθηκα πάλι αυτήν;)"...

- "Κύριε Αναξιοχρεόπουλε..."

- "Μάλιστα..."

- "Πάσχετε από μια σοβαρή ασθένεια..."

- "Μάλιστα..."

- "Και το θέμα είναι να δούμε αν θα ξεκινήσετε θεραπεία, γιατί αν δεν ξεκινήσετε, σε ενάμισι με δύο μήνες θα αποχαιρετήσετε τον μάταιο τούτο κόσμο..."

- "Μα γιατρέ μου, το ερώτημα είναι ΑΝ θα ξεκινήσω τη θεραπεία ή το ΠΟΙΑ θεραπεία θα ξεκινήσω; Με όλο το σεβασμό, νομίζω ότι αναλόγως της πάθησης από την οποία πάσχω, θα έπρεπε να δούμε ΑΝ υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για την θεραπεία που θα μπορούσα πιθανώς να ακολουθήσω... Το να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια και να μην κάνω τίποτα, δεν νομίζω πως αποτελεί επιλογή!"

- "Μα, γιατί το λέτε αυτό; Θα μπορούσατε να αποφασίσετε να μην κάνετε τίποτα για την πάθηση σας! Θα μπορούσατε, επί παραδείγματι, να ρωτήσετε την οικογένεια και τους φίλους και γνωστούς σας και να καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι δεν επιθυμείτε να υποβληθείτε σε θεραπεία!"

- "Μα...αυτό θα ήταν ουσιαστικά αυτοκτονία, γιατρέ μου!", κατάφερα με κόπο να ψελλίσω!...

- "Και λοιπόν; Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος θα ήσασταν που θα αποφάσιζε να αυτοκτονήσει!", μου αντιγύρισε εκείνος!

- "Βρε, γιατρέ μου, μήπως να κουνούσες την κεφάλα σου πέρα-δώθε, να δεις αν ακούγεται θόρυβος από τενεκεδάκια;", γυρνάω και του λέω σε έξαλλη κατάσταση πλέον!

- "Μα, γιατί εξάπτεσθε, κ. Αναξιοχρεόπουλε; Δεν καταλαβαίνω!..."

- "Μα, εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα, βρε αλμπάνη γιατρέ, στο ότι ΔΕΝ καταλαβαίνεις!", είπα ουρλιάζοντας! "Αλλά δεν φταίει κανείς, εγώ φταίω που κάθομαι και σε ακούω και δεν πάω να βρω κανέναν αληθινό γιατρό, μπας και καταφέρω να συνεννοηθώ!" 

Και, λέγοντας αυτή την κουβέντα, σηκώνομαι να φύγω! Τραβάω μια στην πόρτα, σε σημείο που κόντεψε να φύγει από τους μεντεσέδες και βγαίνω έξω στον καθαρό (λέμε τώρα!) αέρα!

Κι εκεί που γέμιζα τα πνευμόνια μου με αέρα και άρχιζε να επιστρέφει το χρώμα στα μάγουλα μου, ακούω έναν θόρυβο... "Μα τι στο διάτανο είναι αυτό που μου σκοτίζει τα αυτιά;". Κάνω έτσι και πιάνω ένα κομοδίνο! "Ώπα, σε γνώριμο έδαφος είμαστε!". Ξανακάνω έτσι και πιάνω ένα ξυπνητήρι! "Εσύ είσαι, βρε σατανά, που μου έκοψες τη χολή;". Ε, τώρα που ήμουν σίγουρος για το πού βρισκόμουν, άρχισα να ξυπνάω ο άνθρωπος! Πρώτα άνοιξα το αριστερό βλέφαρο... Ύστερα το δεξί... Μετά από ένα δεκάλεπτο, ίσαμε που είχα ανακαθήσει στο κρεβάτι, για τέτοια πρόοδο μιλάμε!

"Μυστήρια πράγματα, τι όνειρο ήταν κι αυτό που έβλεπα ο χριστιανός; Άκου, λέει, να είμαι άρρωστος και να με ρωτάνε ΑΝ θέλω να γίνω καλά ή όχι! Να πάρω κανένα τηλέφωνο τη μάνα μου, που έχει και ντοκτορά στον Ονειροκρίτη, για να μου πει τι σημαίνει αυτή η σαχλαμάρα που είδα για όνειρο!"

Σε καμιά ωρίτσα, πλησιάζοντας στο γραφείο, βλέπω σε ένα περίπτερο την πρώτη σελίδα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ... Και διαβάζω τον εξής τίτλο: "Δημοψήφισμα για το μνημόνιο ζητάει ο ΣΕΒ"... Αγοράζω την εφημερίδα και ανοίγω να διαβάσω το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, έλεγε και τα εξής:

"Δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, αλλά και για την περαιτέρω πορεία της χώρας στην Ευρωζώνη ζητούν επίσημα οι επιχειρηματίες, τασσόμενοι οι ίδιοι, σαφώς υπέρ του πακέτου των μεταρρυθμίσεων!

Μιλώντας πριν λίγα λεπτά ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, κ.Δ. Δασκαλόπουλος, στην ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ ζήτησε να κληθεί ο λαός ν’ αποφανθεί άμεσα για την ακολουθητέα εθνική πορεία μέσα από ένα δημοψήφισμα.

«Ένα δημοψήφισμα που θα θέσει την κοινωνία μας μπροστά στο μοναδικό, πλέον, σήμερα, βαθύτερο εθνικό μας διακύβευμα: Προχωρούμε στον δρόμο που επιβάλλει η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, με τους όρους και με τις θυσίες που απαιτεί η παραμονή μας στην ευρωζώνη ή αποχωρούμε και πορευόμαστε πλέον μόνοι, χωρίς τους όρους, αλλά και χωρίς τα δισεκατομμύρια των εταίρων μας» είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος του ΣΕΒ και αναρωτήθηκε: «Άραγε μπορεί ποτέ να θέλει η κοινωνική πλειοψηφία να προκρίνει ένα δρόμο που μας οδηγεί στο περιθώριο και την εθνικά υπερήφανη εξαθλίωση;» και πρόσθεσε: «Ένα δημοψήφισμα, δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο υπεκφυγής, κανένα άλλοθι στο πολιτικό σύστημα. Θα δώσει στους πολιτικούς – αλλά και κοινωνικούς – φορείς την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν πλήρως τη θέση τους αναφορικά με το αύριο του τόπου. Θα κληθούν να αιτιολογήσουν το μεγάλο τους ΝΑΙ ή το μεγάλο τους ΟΧΙ, περιγράφοντας απερίφραστα τις συνέπειες που συνεπάγεται για τον λαό και το έθνος». 

Τα μάτια μου γύρισαν σχεδόν ανάποδα όταν διάβασα το συγκεκριμένο δημοσίευμα! "Άκυρο το τηλεφώνημα στη μάνα μου", σκέφτηκα... "Τι να την ρωτήσω τη γυναίκα; Αφού είναι προφανές ότι επρόκειτο για ψιλοπροφητικό όνειρο!"

Διότι κάτι σαν κι αυτό που "έζησα" στον ύπνο μου δεν είναι και η πρόταση του κ. Δασσκαλόπουλου; Να ρωτήσουμε, λέει, τον λαό αν θέλει ουσιαστικά να γίνει Αλβανία ή όχι! Αυτή είναι η "ευφυής" πρόταση του Προέδρου του ΣΕΒ! Λες κι αν έθετες τον οποιονδήποτε λαό ενώπιον αυτού του διλήμματος, θα ήταν ποτέ δυνατόν να σου απαντήσει ότι "ΝΑΙ, θέλουμε να γίνουμε η ένδοξη Αλβανία του Εμβέρ Χότζα"!!! Αυτά, βέβαια, είναι αστεία πράγματα! Αλλά είναι ίσως και αναμενόμενο να τα ακούς από έναν Πρόεδρο του ΣΕΒ, που περιμένει να "πεθάνει" ο δημόσιος τομέας για να αγοράσει, έναντι πινακίου φακής, εκείνος και οι συν αυτώ, τα κομμάτια του που τον ενδιαφέρουν!

Αν πράγματι ήθελε να προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες στον τόπο ο κ. Πρόεδρος του ΣΕΒ, άλλη πρόταση θα έπρεπε να κάνει: Να αποφασίσει ο λαός (με εκλογές) ποια είναι η "θεραπεία" που εκείνος νομίζει ότι πρέπει να ακολουθηθεί! Να υποχρεωθούν όλα τα (σοβαρά) κόμματα να προβάλουν αναλυτικά τις θέσεις τους για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας και για την στάση που θα ακολουθούσαν σε περίπτωση που (όπως φαντάζει πιθανότερο) ΔΕΝ εκλεγεί αυτοδύναμη κυβέρνηση (θα συγκυβερνήσουν με άλλο κόμμα και υπό ποιες - συγκεκριμένες - προυποθέσεις;) και να κληθεί ο λαός να μιλήσει! Να κληθεί ο λαός να πάρει την ευθύνη! Όχι για το αν θα επιλέξουμε την αυτοκτονία από τη ζωή! Σε αυτό το ερώτημα, ας θεωρήσουμε δεδομένη την απάντηση! Αλλά για το ποια θα είναι η "θεραπεία" που θα πρέπει να ακολουθήσουμε! Και όταν ο λαός μιλήσει, να μην μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις αποφάσεις του! Διότι, ως γνωστόν, "αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω"! Και στην Δημοκρατία, "αρχηγός" δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός...