Το δημοσίευμα (από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της 23-6-2011):
Κάτοικοι ακόμη και των Βορείων Προαστίων, όπως το Νέο Ψυχικό, το Χαλάνδρι, ο Χολαργός και η Αγία Παρασκευή εντάσσονται στα προγράμματα αρωγής που εφαρμόζει η οργάνωση «Αποστολή» της Εκκλησίας.
Σύμφωνα με την ειδική έρευνα που έγινε, από τα 1500 δέματα που διανέμονται στα σπίτια ανθρώπων που βρίσκονται κοντά στα όρια της φτώχειας, αλλά και τα συσσίτια που προσφέρονται, προκύπτει ότι:
- Το 65,8% ζει στο πολεοδομικό συγκρότημα των Αθηνών, το 4,6% στο Χαλάνδρι, το 3,7% στο Χολαργό και το 3,5% στο Νέο Ψυχικό.
- Η διανομή πακέτων στα σπίτια αποτελεί μια από τις καινούριες δράσεις της Αρχιεπισκοπής και όπως λένε οι κληρικοί τα αιτήματα πολλαπλασιάζονται καθημερινά.
- Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που ζητούν τη βοήθεια της Εκκλησίας είναι Ελληνες και τα ποσοστά ακόμη και στα βόρεια προάστια αυξάνονται δραματικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις πριν από ενάμιση χρόνο στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής έσπευδαν κυρίως μετανάστες και πριν από ένα χρόνο το ποσοστό Ελλήνων και μεταναστών ήταν σχεδόν ίδιο. Ομως, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία που συγκέντρωσε η «Αποστολή», πλέον οι Ελληνες που λαμβάνουν τα συσσίτια της Εκκλησίας αποτελούν το 60% και το υπόλοιπο 40% μοιράζεται σε μετανάστες.
Όπως επισημαίνει στο «Βήμα» ο Γενικός Διευθυντής της Οργάνωσης «Αποστολή» κ. Κ. Δήμτσας, «Η ανθρωπογεωγραφία των νεόπτωχων έχει αλλάξει δραματικά. Υπάρχει πλήρης ανατροπή των δεδομένων που ίσχυαν μόλις πριν από δύο χρόνια».
Μάλιστα προσθέτει ότι πριν από δύο χρόνια μόλις το 20% όσων προσερχόταν στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής ήταν Ελληνες, ενώ σήμερα μερίδες φαγητού ζητούν και λαμβάνουν ακόμη και οι κάτοικοι περιοχών των βορείων προαστίων.
«Οι λεγόμενες αριστοκρατικές περιοχές δέχονται καθημερινά μεγάλη οικονομική πίεση και υπάρχει και εκεί φτώχεια. Ακόμη και οι χορηγοί που χρόνια στηρίζουν την Εκκλησία στις προσπάθειες της πλέον δεν μπορούν να ανταποκριθούν», δηλώνει ο κ. Δήμτσας.
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι από τα 5.000 άτομα που λαμβάνουν καθημερινά φαγητό οι 2.414 είναι άνδρες, οι 2.312 γυναίκες και 274 είναι παιδιά και νέοι, από βρέφη έως και 18 ετών. Οι 604 είναι νέοι 19 έως 30 ετών. Οι 1.574 από 31 έως 50 χρόνων.
Η συντριπτική πλειονότητα, ωστόσο (2.548) είναι άτομα ηλικίας από 51 έως και 80 και πλέον χρόνων. Μάλιστα σύμφωνα με τον Γενικό Διευθυντής της «Αποστολής», «ακόμη και 20 χιλιάδες μερίδες φαγητού να προσφέραμε πάλι δεν θα αρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες των ανθρώπων. Η δυστυχία ξεχειλίζει στους δρόμους της Αθήνας».
Το δικό μου σχόλιο:
Διάβασα αυτό το άρθρο στο ΒΗΜΑ και ανησύχησα ακόμα περισσότερο… Όχι γιατί δεν γνώριζα ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τα στοιχειώδη, αλλά γιατί - όσο να’ ναι - έχει διαφορετική βαρύτητα και από ψυχολογικής άποψης το να φτάσει η πείνα και στα βόρεια προάστια, που, καλώς ή κακώς, έχουν συνδέσει το όνομα τους με την ευμάρεια και την αφθονία… Θυμάμαι πριν από 4-5 χρόνια, τότε που ακόμα ζούσαμε στην επίπλαστη προ-μνημονιακή «ευτυχία», που τα κανάλια έδειχναν σκηνές με γεροντάκια που πήγαιναν στις λαϊκές αγορές και έπαιρναν αυτά που οι έμποροι πετούσαν στην άκρη του δρόμου για να τα μαζέψουν τα συνεργεία καθαρισμού του δήμου… Και σκέφτομαι: Αν αυτά συνέβαιναν πριν 4-5 χρόνια, τι πρόκειται να δουν τα μάτια μας τώρα Χριστέ μου;
Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς από όλα αυτά; Μα ένα και απλούστατο: Ότι ζούμε ημέρες πολέμου… Οικονομικού μεν, αλλά πολέμου…
Μέχρι τώρα, η γενιά των παππούδων και των γονέων μας είχαν ως τελευταία ατάκα τους, όταν μιλούσαμε μαζί τους, ότι εμείς δεν έχουμε ζήσει πόλεμο… Ε, τώρα πάει και αυτό το «προπύργιο» των προηγούμενων γενεών, έπεσε, αγαπημένοι μου συμπατριώτες! Διότι μπορεί να μην ζήσουμε στιγμές με στρατό κατοχής να εισβάλει στη χώρα μας, αλλά μήπως η Ελλάδα είναι ελεύθερη; Παίρνει μόνη της η κυβέρνηση μας τις αποφάσεις της ή της υποδεικνύονται αυτές από την τρόικα; Μπορεί να μην ζήσουμε στιγμές με θύματα από εχθροπραξίες, βομβαρδισμούς και αντίποινα, αλλά μήπως ο αφανισμός των μικρομεσαίων δεν θα δημιουργήσει «θύματα» με συνανθρώπους μας που θα χάσουν τη δουλειά τους, το σπίτι τους, τα εισοδήματα τους, τα όνειρα τους; Μπορεί να μην δούμε τις πόλεις μας σε ερείπια, αλλά μετά από όλα αυτά τα μέτρα που λαμβάνονται και όσα πρόκειται στο μέλλον να ληφθούν, μήπως θα μείνει και τίποτα στον ρημαγμένο αυτό τόπο εκτός από «ερείπια»; Γιατί ο περιορισμός του κράτους και το ξεπούλημα όλων στους ιδιώτες, τι πρόκειται να φέρει, εκτός από ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, μισθούς πείνας και καθεστώς κατατρομοκράτησης των εργαζομένων και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα;
Το επιμύθιον είναι ότι το μόνο που μας σώζει είναι η αλληλεγγύη… Η αλληλεγγύη για τον πλησίον μας που πεινάει και που δεν πρέπει επ’ ουδενί να τον αφήσουμε να «πέσει»… Ιδίως όταν αυτός ο «πλησίον» είναι βρέφος, παιδί ή γέροντας, διότι πώς είναι δυνατόν εμείς να κοιμόμαστε ήσυχοι, όταν αυτοί δεν θα έχουν ένα πιάτο φαγητό για να επιβιώσουν; Επομένως, «Ο έχων δυο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω». Γιατί ο «πόλεμος» έφθασε στην πόρτα μας, συμπατριώτες μου… Κι έχουμε μείνει μόνο ΕΜΕΙΣ για τους ΑΛΛΟΥΣ συμπατριώτες μας και οι ΑΛΛΟΙ συμπατριώτες μας για ΕΜΑΣ… Ή μαζί θα επιζήσουμε απ’ αυτόν τον πόλεμο ή μαζί θα «πέσουμε»… Αυτό ας μην το ξεχάσουμε ποτέ…
