Κάνω μεγάλο χάζι που, ανάμεσα σε όλα τα άλλα που μας ζητούν οι τροϊκανοί, είναι, λέει, και η ΕΦΑΡΜΟΓΗ των ρυθμίσεων που έχουν ήδη εισαχθεί ή πρόκειται να εισαχθούν με νόμο!...
Υποθέτω ότι δεν έχει βρεθεί κανένας χριστιανός που να τους ενημέρωσε ότι τέτοιες ελπίδες δεν μπορούν βάσιμα να τις τρέφουν σε σχέση με τα ελληνικά πράγματα… Εδώ, αγαπητοί μας δανειστές, είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε! Εδώ οι νόμοι ΔΕΝ ψηφίζονται για να γίνονται σεβαστοί, αλλά για να γελάμε εκ των υστέρων, διηγούμενοι στους φίλους μας, στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας, την πλάκα που σπάγαμε κάθε φορά που έβγαινε ένας νόμος κι εμείς βάζαμε στοιχήματα για το πόσο γρήγορα θα μπει στο Βασίλειο της Λήθης!
Θα αναφέρω ένα «μικρό» παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ… Κάπου, κάπως, κάποτε, ψηφίστηκε σε αυτή τη ρημαδιασμένη χώρα ένας αντικαπνιστικός νόμος! Τον θυμάται σήμερα κανείς; Και, πολύ περισσότερο, υπάρχει κανείς που να τον λαμβάνει υπόψη του και να τον σέβεται; Προσωπικά, με θλίψη παρατήρησα ότι σε όποια καφετέρια ή μπαρ πήγα το τελευταίο τρίμηνο, έφυγα ως «Μαστραντώνης καπνιστός»! Πώς λέμε «χοιρινό καπνιστό» (άσχετο!), ε, ένα τέτοιο πράγμα!
Θα μου πουν ορισμένοι – και ιδίως οι φίλοι μου που καπνίζουν – «μα, με τι κάθεσαι και ασχολείσαι»; Ξεχνούν, όμως, πως το σημαντικό ΔΕΝ είναι αν θα ισχύσει η μια ή η άλλη ρύθμιση, αλλά το αν τελικά είμαστε πολίτες ενός ευνομούμενου κράτους, στο οποίο οι νόμοι ψηφίζονται όχι μόνο για να δικαιολογούν το μισθό τους 300 βουλευτές, αλλά και για να εφαρμόζονται κιόλας! Διότι αν ο αντικαπνιστικός νόμος ΔΕΝ πρόκειται να εφαρμοστεί, τότε ας νομοθετήσει και πάλι η Βουλή και ας τον καταργήσει! ‘Η, ακόμα καλύτερα, ας μην τον ψήφιζε ποτέ, ώστε να ξέραμε κι εμείς οι «άκαπνοι» πως ΔΕΝ θα μπορούσαμε να δούμε άσπρη μέρα σε αυτόν τον τόπο, τουλάχιστον ΟΧΙ κατά τις χειμερινές μας εξόδους, αφού σε αυτές θα είμαστε καταδικασμένοι να τρώμε και να πίνουμε βυθισμένοι σε πυκνά νέφη καπνού από τσιγάρα, πούρα, πίπες και αργιλέδες!
Άρα, θα με ρωτήσουν κάποιοι, ποιο είναι τελικά το θέμα; Το θέμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι το εξής: Αφού ΔΕΝ μπορούμε να εφαρμόσουμε τα μικρά, πώς θα εφαρμόσουμε τα μεγάλα; Αφού ΔΕΝ μπορούμε να εφαρμόσουμε ούτε καν τον αντικαπνιστικό νόμο, πώς θα εφαρμόσουμε όλους αυτούς τους νόμους που ψηφίζει εσχάτως η Βουλή σε συμμόρφωση προς τις απαιτήσεις των δανειστών μας, αλλά και προς την λογική ανάγκη εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους; Κατά τα άλλα, όμως, γκρινιάζουμε όταν οι «κουτόφραγκοι» δεν μας παίρνουν στα σοβαρά! Μήπως, όμως, θα έπρεπε κάποια στιγμή να αρχίσουμε πρώτοι εμείς να παίρνουμε ορισμένα πράγματα στα σοβαρά και μετά να αρχίσουμε να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από τους άλλους; Και μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε παίρνοντας στα σοβαρά – έτσι για αλλαγή - τους νόμους αυτού του ταλαίπωρου κράτους;
